“We are all of a kind!”
Het was december vorig jaar toen het allemaal begon. Ellen wist toentertijd nog vrij weinig over de LPA. Maar mede door haar nieuwe BVKM-functie en haar groeiende interesse leerde ze hier meer over. Het plaatje werd compleet gemaakt toen Stephanie en Caroline met veel enthousiasme hun persoonlijke verhalen over de conventie (2015) in St. Louis deelden. Stephanie heeft haar eerste conventie als zeer bijzonder ervaren en wilde het hier niet bij laten. Dit waren voor Stephanie en Ellen genoeg tekenen voor een nieuw avontuur.
Er werd dan ook niet lang getwijfeld; de tickets werden geboekt en de voorbereidingen konden beginnen. America, here we come!
De conventie vindt elk jaar in een andere stad plaats, zo was het dit jaar de beurt aan Boston. Een stad die zowel binnenlands als internationaal goed bereikbaar is. Dit uitte zich onder andere in het aantal bezoekers, welgeteld 2400 deelnemers reisden af naar Boston.
Het speelde zich af in het Sheraton Hotel. Dit is een luxueus hotel die door zijn brede voorzieningen zeer geschikt is voor dit soort grootschalige evenementen. Het hotel is toegankelijk voor eenieder, maar de aanwezigheid van opstapjes en andere hulpmiddelen maakte het nog des te prettiger. Alhoewel, de kingsize bedden waren letterlijk iets te hóog gegrepen voor ons… Typisch gevalletje Amerika!
Nadat wij eerst een aantal dagen in New York hebben rondgecrosst, zijn wij op donderdag aangekomen in Boston. We vielen van de ene indrukwekkende stad in het andere overweldigende evenement. Ondanks dat we gewend zijn om in Nederland naar BVKM- bijeenkomsten te gaan, is dit toch een hele andere wereld. Letterlijk overal waar je kijkt, lopen kleine mensen; ouderen, volwassenen, kinderen, pubers… En allemaal verschillend. Niet doordat we klein zijn, maar doordat de ene extravert en open is, de ander een sportieve look heeft en weer een ander stijlvol en serieus is. We onderscheiden elkaar door de persoon die we zijn en niet door onze lengte. Dat is gelijk misschien wel een van de mooiste aspecten die je ervaart tijdens deze week. Zo stal Stephanie wederom de show met haar fiets, net als vorig jaar trok de fiets bij velen op positieve wijze de aandacht. Stephanie heeft veel mensen kunnen informeren en inspireren over de mogelijkheden die er op dit vlak zijn.
Door de conventie leer je ook jezelf op een andere manier kennen. Zo wist Ellen gedurende de eerste twee dagen niet goed waar ze het zoeken moest. Daar ze normaal open en sociaal is, werd ze door de overweldigende hoeveelheid aan kleine mensen in verlegenheid gebracht. Gelukkig was daar Stephanie die Ellen over de streep trok. Doordat Stephanie al best veel mensen van vorig jaar kende, stapte zij enthousiast op hen af en kwam het contact al snel op gang. Naast deze contacten hebben we ook veel nieuwe mensen ontmoet. We hebben voorlopig dan ook genoeg vakantieadresjes; zoals Mexico, Trinidad, Schotland, Barbados, UK, Argentinië, Pakistan…
Het beloofde een bijzondere week te worden. Hij stond vol gepland met uiteenlopende activiteiten, zoals workshops, meetings, shows en vele feestjes tot in de late uurtjes.
Zo zijn we naar de ‘International’ meeting geweest. De Amerikanen hebben nog altijd de grote overhand maar het aantal internationale deelnemers neemt ook geleidelijk aan toe. Zo deden er dit jaar 400 internationals mee. Ook hebben we ‘The General Assembly’ bezocht. Een vierkoppig panel ging zowel met elkaar als met het publiek in gesprek over thema’s als participatie, bewustwording en eigenwaarde. Door de gevarieerde professionele kennis en persoonlijke ervaringen leidden dit tot interessante verhalen en inzichten.
Een van de workshops waar we ons onder andere voor hadden ingeschreven was ‘Women’s health’. Het was interessant om bepaalde onderwerpen te kunnen linken aan de vrouwelijke ontwikkeling. Zo lag de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen bij 50, dus de dames hebben schijnbaar hun hart gelucht over de overgangs-perikelen.
Gezien het hotel op steenworp afstand van het centrale gedeelte in Boston lag, zijn we ook regelmatig eropuit gegaan. Na ons bezoek aan New York was het fijn om in Boston weer de ietwat rustigere en meer ontspannen sfeer te ervaren. Zo vertoefden we graag in The Public Garden en maakten we een rondtoer die ons langs de highlights van Boston leidden. Maar bovenal genoten we al slenterend van de sfeervolle straatjes, lekkere eettentjes en andere leuke eigenaardigheden van Boston.
’s Avonds was het tijd om met de voetjes van de vloer te gaan. Elke avond veranderde de grand ballroom in een dans-spektakel waarbij jongeren elkaar uitdaagden met versiertrucs en kinderen opgewonden over de dansvloer sprongen. Daarbij werd er in een nabijgelegen bar door de ietwat ouderen gezellig geborreld, met aan het muzikale roer de Little Bigband. Ook hier werd er volop gedanst en was er zelfs een karaokeavond. Wij hebben de hele week gependeld van de ene naar de andere bar en kozen voor hetgeen waar we op dat moment onze dansmoves wilden showen ;-).
De Fashion Show en Talent Show staken er met kop en schouder bovenuit. Wat was dit geweldig! Het was fantastisch om te zien hoe kinderen, volwassenen en ouderen vol zelfvertrouwen, trots en enthousiasme het podium betraden. Tot ontroerends toe.
De week werd afgesloten met de Banquet Night. Een avond vol unieke speeches, een diner en een zaal gevuld met mensen die stuk voor stuk hun mooiste jurk of kostuum uit hun koffer hadden getrokken. Een typisch Amerikaanse happening! We hebben dan ook onze ogen uitgekeken en genoten van de sfeer.
Tijdens het diner raakten we in gesprek met Khurram, een achtenveertigjarige man uit Pakistan. Een gesprek wat op ons beiden veel indruk heeft gemaakt. Hij vertelde dat hij net als Ellen een first-timer op de conventie was. Maar bovenal was dit voor hem de éerste ontmoeting met kleine mensen. Tot op heden had hij nog nooit in z’n leven een klein mens gezien of ontmoet. Zijn zussen hadden de deelname aan deze conventie voor hem geregeld. Terwijl hij vertelde over het moment van aankomst waarbij hij met tranen in de ogen zijn lotgenoten ontmoette, zaten wij beiden met kippenvel op onze stoel. Zo zie je dat het nog lang niet overal vanzelfsprekend is om met een groeistoornis ‘op te groeien’ en lotgenoten te ontmoeten. In Nederland lopen we als kleine mensen dan misschien ook nog tegen belemmeringen aan, maar we mogen van geluk spreken dat we meer gezien en geaccepteerd worden.
Naast de vele indrukken en soms ook confronterende momenten was het een week vol plezier, trots, inspiratie, positiviteit, maar bovenal herkenning en erkenning. Ook al lopen wij ‘kleine mensen’ vaak al van nature met de neus in de lucht, deze levenservaring geeft jou hierbij nog een extra dosis aan zelfvertrouwen en positieve energie!
Wil je graag meer zien of weten over onze ervaring in Boston? Twijfel dan niet om contact met een van ons op te nemen. Leuk zelfs!
Groetjes,
Stephanie & Ellen