Op het eerste artikel van “Een kleine mama” in de vorige Vriendschap heb ik vele mooie hartverwarmende reacties gehad. Dat was erg fijn om te horen en te lezen. Hier het vervolg…
Kraamtijd
Het vorige artikel ben ik geëindigd met de geboorte van Max. Max moest door de heftige en moeilijke bevalling naar de NICU. Ik had als beginnende moeder een heel andere droom en beeld van de eerste uren en tijd. Ik had dat in het ziekenhuis ook kenbaar gemaakt, maar helaas was het nu medisch noodzakelijk. Max deed het gelukkig heel goed en mocht de volgende dag ’s middags al mee naar de kamer. Door de keizersnede moest ik 5 dagen in het ziekenhuis blijven met Max. Bart mocht er gelukkig dag en nacht bijblijven. Dat is wel fijn dat dat kan tegenwoordig.
Ik dacht altijd dat het wel fijn was om met een keizersnede te bevallen. Vanwege de pijn, maar dit heb ik niet zo ervaren… Het herstel en de pijn duren veel langer dan bij een natuurlijke bevalling. De verpleegkundige op de afdeling vertelde me dat een keizersnede een zware buikoperatie is en dat het herstel lang kan duren. Dat heb ik ook zo ervaren. Nu de keizersnede alweer 3 jaar achter me ligt vraag ik mezelf weleens af hoe het zou zijn als je op natuurlijke wijze zou kunnen bevallen… De verhalen die ik van andere moeders hoor over de oerkracht die een vrouw heeft. Hoe zou dat zijn? Maar goed dat is voor een mama met Achondroplasie niet weggelegd.
De eerste dagen in het ziekenhuis hebben we bewust rustig gehouden met het kraambezoek. Zodat Max en ik rustig konden herstellen en dat Max eens rustig kon wennen aan de wereld buiten de buik. Onze ouders, broers/zussen en neefjes/nichtjes zijn Max komen bewonderen. Dat was heel warm en liefdevol. Mijn ouders en broers en schoonzussen waren heel trots ook op mij. Tranen van geluk vloeide er voor mij als een kleine mama!
Na 5 dagen in het ziekenhuis moesten we naar huis. Ik wist niet hoe dat moest… Ik kon net op de kamer een beetje lopen maar mezelf in bed rechtzetten deed ik met de knoppen van het elektrisch bed. Thuis heb ik niet zo’n elektrisch bed dus hoe moest ik dat nu doen… En 3 hoog met trappen in het appartementencomplex, dat zou toch nooit gaan…. En nu moest je het allemaal alleen gaan doen. Dat is als beginnende ouders ook best wel spannend… Natuurlijk heb ik het allemaal overleefd! Gewoon rustig aan doen en samen met Bart lukte het allemaal. Eenmaal thuis was het veel fijner en knusser dan in het ziekenhuis. We hadden ook een heel fijne kraamhulp die ons optimaal liet genieten van Max en ons begeleiden in de praktische dingen die we nog niet wisten. Als (kleine) mama vond ik het ook zo bijzonder en speciaal. Iedereen die op kraambezoek kwam, waarbij blijdschap en mooie woorden gesproken werden. Een familielid die arts is en die met gevoelige woorden zei:
Je hebt ons weer doen verwonderen! Wat zijn wij trots op jou!
Kippenvel kreeg ik van deze mooie woorden en complimenten!!!
Maar tevens had het voor mij iets vanzelfsprekends… Begrijp me niet verkeerd… Ook iemand met Achondroplasie mag toch mama worden?! Ik heb de visie dat iedereen in het leven zoveel mogelijk zijn dromen moet kunnen verwezenlijken, als je de kans hebt of je kunt deze kans creëren, pak of creëer hem dan en ga ervoor! Met deze mooie woorden bedoelde mijn familielid dit ook te zeggen en dat voelt zo goed en fijn als iemand dat zegt!
Zwangerschapsverlof
Eenmaal thuis weer een beetje op de been en herstelt van de operatie genoot ik enorm van het wandelen achter de kinderwagen. Ik was als meisje in mijn jeugd een echte poppenmoeder en nu liep ik als (kleine) mama achter de kinderwagen. Mijn ogen gericht op Max. Pratend of zingend tegen hem…. Heerlijk! De wereld stond voor mij stil, ik liep in de wolken en verliefd op mijn lieve zoon Max! Veel mensen wilden in de kinderwagen kijken en spraken mooie woorden. Natuurlijk straalde ik dan nog meer! Een enkeling durfde te vragen of Max hetzelfde als ik zou worden. Na mijn antwoord zeiden ze dan; dat maakt toch niet uit u bent er ook gekomen en nu zelf mama. En zo is dat! Ik gun het iedereen om zijn of haar dromen waar te maken! Dat zal ik als ‘Kleine Mama’ ook aan Max meegeven!
Carola sistermanns